Miasto Didim, w którym znajdują się obecnie ruiny sławnej świątyni Apollina, ma najprawdopodobniej anatolijskie korzenie i już pierwszy osadnicy zbudowali tam swoje sanktuarium (różne od dzisiaj obserwowanego). Niektórzy znawcy tematu twierdzą, że jeżeli można by było odwiedzić tylko jedno miejsce (prócz Efezu) z pewnością wybraliby właśnie to miasto i te ruiny.
Najważniejszym miejscem w Didim była świątynia Apollina, której budowa trwała aż 200 lat. W świątyni tej mieściła się sławna wyrocznia, a jej najstarsze zapisane przepowiednie pochodzą już z VI w. przed Chr. Na ten wiek można przypisać lata wielkiej sławy, jakie zyskała miasto Didim i dzięki owej wyroczni. W 494 roku przed Chr. miasto uległo Persom. Najeźdźcy zburzyli świątynię, ukradli posąg Apollina i różne inne skarby świątyni i wywieźli poza miasto. Miasto odeszło w cień na ok. 150 lat, aż do przybycia na te tereny Aleksandra Wielkiego, kiedy to wyrocznia ogłosiła, że słynny wódz jest synem Zeusa. Aleksander w ramach wdzięczności odzyskał skarby, a przede wszystkim posąg Apollina i zainicjowała budowę nowej świątyni, której ruiny możemy podziwiać do dnia dzisiejszego. Budowa drugiej świątyni przebiegała bardzo powoli i nie zdołano jej ukończyć w ciągu pięciu wieków. Ostateczny kres budowie położył wydany w 392roku po Chr. dekret rzymskiego cesarza Teodozjusza, zakazujący pogańskich praktyk religijnych.
Świątynia Apollina w Didim to jedna z największych budowli świata hellenistycznego. Była zbudowana w unikatowym stylu, była bowiem budowlą otwartą, bez dachu. Jej wymiary to: długość – 110,0 m, szerokość – 51,0 m i wysokość – 24,0 m. Otoczona była podwójna kolumnadą i zbudowana na wysokiej podbudowie. Do świątyni z zewnątrz prowadzi siedem stopni z każdej ze stron. W elewacji frontowej umieszczono 10 kolumn, pełniących rolę konstrukcyjną, dekoracyjną i symboliczną.. Dwa rzędy kolumn poprzedzają przedsionek umieszczony pomiędzy przedłużonymi ścianami. W jego wnętrzu stanęło 12 kolumn w trzech rzędach. W sumie wokół świątyni rozmieszczono 120 jońskich kolumn oraz dwie korynckie w przedsionku. Po jego bokach umieszczono dwa tunele z pochylniami prowadzące w dół, w kierunku dostępnego tylko dla kapłanów wnętrza świątyni. Wysokie, zewnętrzne mury otaczające miejsce najświętsze z najświętszych w owej świątyni zbudowano z marmurowych bloków. Wewnątrz tej niezadaszonej budowli znajdowało się niewielkie sanktuarium. W nim biło święte źródło, powyżej którego umieszczono posąg Apollo. Wieszczka po uprzednim otrzymaniu ofiar od interesantów, czerpała wodę ze źródła, następnie ją piła i wygłaszała przepowiednię.
Wśród zachowanych ruin najbardziej zapiera dech w piersiach bogactwo i różnorodność zdobień pokrywających bazykolumn i głowic pilastrów. Zaobserwować można także fragmenty gzymsów oraz fryzu ozdobionego głowami Meduz, tak charakterystycznymi dla Turcji. Większość rzeźb można zobaczyć w British Museum w Londynie.